Historia OWC

Zbliżamy się do schyłku roku 2018, a to oznacza tylko jedno — zakończenie kolejnej edycji Osu World Cup. Jednak, czy zastanawialiście się kiedyś, jaką drogę musiał przejść ten turniej, aby wyglądać tak, jak wygląda teraz? Wszystkich ciekawskich zapraszam do lektury — przed wami historia najsłynniejszych rozgrywek w dziejach osu!.
Za pomoc w przygotowaniu artykułu dziękuję fartownikowi.

2011

Początków OWC należy doszukiwać się w roku 2011, wówczas do gry stawiło się 27 składów, w tym nasz — Polski. Wśród partycypantów możemy znaleźć takie kraje jak Dominikana bądź też Makau, będące regionem administracyjnym Chin, który z jakichś powodów otrzymał autonomiczność w osu!. Ówczesne zasady różniły się znacząco od tych znanych nam dzisiaj. Mecze odbywały się od 15 do 22, również w czwartki, a cały konkurs odbył się późną zimą, na przełomie lutego oraz marca. Turniejowy klient był o wiele uboższy, więc możliwe było obserwowanie poczynań tylko 2 graczy. Wśród nagród znajdowały się jedynie supportery oraz odznaka na profilu zwycięzców, czemu ciężko się dziwić — wszystko było organizowane przez zaledwie 7 osób. Na podium znaleźli się kolejno: Tajwan, Holandia oraz Korea Południowa.

Jak wyglądał wówczas regulamin?

Znajdowały się tam zapiski upoważniające organizatorów do dyskwalifikacji całej drużyny, jeżeli znajdował się w niej cheater. Faza grupowa była układana pod względem regionów świata, drużyna składała się z 4 osób grających oraz 2 zapasowych na czele z kapitanem. Na każdą rundę przewidzianych zostało 15 map, jedynym dozwolonym modem był nieistniejący już “No Video”.

W roku 2011 odbyła się również druga edycja OWC. Tym razem, za jego koordynację odpowiadało 10 osób z fartownikiem na czele, które otrzymały wyraźny podział ról na głównodowodzących, beatmap-pickerów oraz streamerów.

W regulaminie zaszły ogromne zmiany — kwestie organizacyjne związane z narodowością zostały uściślone, zasady rejestracji były bardziej precyzyjnie opisane, grup nie tworzono już pod względem kontynentu a całego świata. Zniesiono obowiązek posiadania rezerwowych graczy. Mecze odbywały się bez sędziów, a ich pełna dokumentacja wraz ze zrzutami ekranu musiała zostać dostarczona organizatorom po ich zakończeniu. Jako ciekawostkę można dodać, że wszystkie mapy tiebreaker z niższych etapów trafiły do finalnego mappoola jako dodatkowe nomody. Na podium tej edycji stanęli kolejno: Korea Południowa, Japonia i Brazylia.

2012

Pod koniec roku 2012 odbyła się 3 edycja OWC. Największe zmiany zauważalne były wśród organizacji — wyraźnie zwiększył się podział obowiązków — wyznaczono sędziów, osoby odpowiedzialne za ustalanie godzin meczów oraz komentatorów. Co więcej, na zwycięzców czekały dodatkowe nagrody, w postaci oficjalnych osu! koszulek.

Pojawiło się kilka nowych zasad. Rejestracje zamykały się automatycznie po zgłoszeniu 32 drużyn. Wśród map zaczęto stosować podział na mody. Pojawiły się zapiski o warunkach do ponownego rozegrania beatmapy. Jednak najważniejsza zasada głosiła, że ostateczne decyzje należą do głównego organizatora i należy się stosować do jego poleceń. Na podium tej edycji stanęli kolejno: Korea Południowa, Japonia i Tajwan lub Holandia. Niestety, pomimo tego, że nie jest to najstarsza edycja, materiały archiwalne są bardzo trudno dostępne, więc odtworzenie przebiegu turnieju jest niemal niemożliwe.

2013

Od roku 2013 OWC zostało regularnym turniejem, odbywającym się co każdą jesień. W puli nagród pojawił się unikalny tablet graficzny z logiem osu!, zagwarantowany dla najlepszej drużyny oraz statuetki. Do organizacji dołączyła osoba odpowiedzialna za sporządzanie statystyk. Mappool przypominał ten, który znamy z dziś — pojawiły się no-mody.

Regulamin zyskał na objętości — pojawił się oddzielny punkt poświęcony ogólnym zasadom i założeniom turnieju, który zawierał najważniejsze treści z całego dokumentu oraz mappoolowi, określający jego wielkość. Zezwolono oficjalnie na używanie ‘visual settings’ oraz granie warm-upów. W przypadku rozłączenia gracza przewidziano możliwość maksymalnie dwukrotnej powtórki. Zmniejszono czas oczekiwania na spóźnionych z 20 do 15 minut. Wprowadzono obowiązek rollowania w celu rozpoczęcia gry oraz dokumentowania jej przebiegu przez kapitanów. Na podium tej edycji stanęli kolejno: Korea, Tajwan oraz Polska!

2014

W roku 2014 drużyna musiała być reprezentowana przez minimum 6 osób, a nie tak jak dotychczas, przez 4. Od teraz można było swobodnie wybierać mapy z różnych kategorii. W poprzednich latach było to ograniczone. Zmniejszono również ilość no-modów. Na podium tej edycji znaleźli się kolejno: Niemcy, Polska oraz Japonia.

W tym roku miała miejsce nieprzyjemna sytuacja. Organizatorzy zdyskwalifikowali z udziału w turnieju około 20 przedstawicieli różnych krajów za przewinienia sprzed ponad roku, bez uprzedniego poinformowania o tym kapitanów. W rezultacie wiele drużyn straciło kluczowych zawodników podczas rozgrywek. Polskę również to dotknęło, jedną z niedopuszczonych osób był Rafis.

2015

W roku 2015 po raz pierwszy do puli nagród zawitały kwoty pieniężne, rozdzielone procentowo między zdobywców podium, zrezygnowano jednak z upominków rzeczowych.

Pozwolono na zmienianie więcej niż 1 gracza co mapę. Pojawiło się również wiele dodatkowych zasad pomagających w utrzymaniu porządku podczas meczu. Nałożono limit rankingowy dla potencjalnych uczestników turnieju (poniżej 5000) oraz obowiązek bycia niekaranym przez ostatni rok. Największą zmianą w regulaminie było jednak wprowadzenie tzw. score v2.

Na podium tej edycji znaleźli się kolejno: Stany Zjednoczone, Chiny oraz Polska.

2016

W 2016 roku powróciły nagrody rzeczowe. Zniesiono obowiązek banowania map. Była to jedna z gorszych edycji dla Polaków, którzy odpadli już w 4 meczu. Na podium znaleźli się kolejno: Stany Zjednoczone, Chiny oraz Korea Południowa.

Podczas tej edycji jeden z mappooli wzbudził niemałe kontrowersje — mowa tutaj o mapach, na których Polacy zmierzyli się z Chinami podczas jednej z faz. Wówczas Skystar — osoba odpowiedzialna za tworzenie puli map, z pochodzenia Hongkończyk został oskarżony o wybór pozycji, które uwydatniały słabe strony naszych rodaków, a mocne przeciwników. Mecz ten został przez nas przegrany z wynikiem 5:2, jednak nigdy nie pojawiły się oficjalne zarzuty ani wyjaśnienia — być może nie był to celowy zabieg, lecz czysty przypadek. 

2017

Powróciły nagrody pieniężne (największe dotychczas). Zwycięzcy otrzymywali po 300 dolarów na osobę, a kolejne miejsca podium po 160 oraz 80 dolarów. Zasady rozgrywek nieznacznie się zmieniły — zwiększono ilość map w fazie grupowej i zezwolono na rozgrywanie finałów w piątki. Był to rok sukcesu Polaków — wygrali wszystkie mecze, zyskując tym samym tytuł zwycięzców. Za nimi znaleźli się: Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania. Jak zareagował na podium jeden z debiutantów tej edycji?

Pata: W 2017 po raz pierwszy reprezentował Polskę na OWC. Jak wspominasz swój występ?

MrBooM: Stres był wielkim problemem. Nie da się tego porównać do innych rozgrywek, tutaj był on wielokrotnie większy i ciężej było sobie z nim radzić. Oglądają cię tysiące osób, w porównaniu do dziesiątek lub maksymalnie dwóch, trzech setek ludzi na innych turniejach. Spotęgował to jeszcze fakt, że grałem na OWC pierwszy raz. Na pewno łatwiej jest zapomnieć o stresie, gdy skupiamy się na grze, jednak czasem ciężko jest po prostu nie myśleć, więc jednym sposobem było wstrzymanie oddechu. Nerwy dalej były, ale nie trząsłem się tak bardzo i z pewnością mi pomogło. Robiłem sobie też herbatę i popijałem podczas meczu, żeby się uspokoić.
Nasze zwycięstwo na pewno nie było dla mnie tak emocjonujące, jak dla innych z naszej drużyny (na przykład WWW czy Wilchq), którzy grali kolejny rok na owc i powoli tracili nadzieję. Rzecz jasna, cieszyłem się i miałem dobry humor przez kilka dni.
Wygrana była dla mnie dosyć niespodziewana. Wiedziałem, że bez wątpienia mamy duże szanse na podium, jednak walka z USA będzie bardzo ciężka i musimy sporo czasu poświęcić, aby wygrać z dwukrotnymi mistrzami. Cały mecz (a w sumie 3) był pełen niespodziewanych wyników (182 metry) i szczęście nam bardzo wtedy pomogło. Szczególnie zaskakujący był mecz po bracket resecie, w którym dostaliśmy “wciry”, więc wygrana na pewno była niespodziewana po dość jednostronnym wyniku poprzednim.

Garść ciekawostek…

W ramach podsumowania przedstawię wam krótką historię polskiej kadry. Przewinęło się przez nią w sumie 24 unikalnych graczy, a stałym bywalcem jest WubWoofWolf, który nie opuścił składu reprezentacji ani razu. Status kapitana początkowo miał ShaggoN, następnie fartownik (2011-2014), Wilchq (2015, 2017), AmaiHachimitsu (2016) oraz MrBooM (2018). Najdłużej w reprezentacji byli: WWW (9 edycji), fartownik (7 edycji), AmaiHachimitsu, Wilchq oraz Rafis (4 edycje), zaś jednorazowy występ zaliczyli: ShaggoN, wiciu, Adamqs, Beniek oraz Lucid Astray.

źródła: https://docs.google.com/spreadsheets/d/1LCC2qNbyypjrAyOU2avHgNZPq8U7QbUKVsP3SE7oUXA/edit#gid=0